اضطراب یکی از رایج ترین اختلالات روانی در کشورهای توسعه یافته می باشد که در حدود یک چهارم از افراد در طول زندگی خود آنرا تجربه می کنند. این اختلال با علائم روانی مانند نگرانی بیش از حد، ترس، دلهره و علائم فیزیکی مانند خستگی، تپش قلب و تنش همراه می باشد. این اختلال پایدار، به طور معمول به صورت مزمن و اغلب با سایر حالت های روانی همزیستی دارد. هر چند اضطراب به منزله بخشی از زندگی هر فرد وجود دارد و می تواند در پاره ای از موارد باعث سازندگی و خلاقیت شود، اما اگر از حدی فراتر رود، باعث بروز اختلال در زندگی فردی و اجتماعی شود .
در این میان چاقی یک عامل خطر برای اختلالات اضطرابی می باشد. چاقی علاوه بر عوارض جسمی، می تواند پیامدهای روحی - روانی زیادی از جمله افزایش سطح اضطراب را در بر داشته باشد که خود می تواند باعث اختلال اشتها و در نتیجه تشدید چاقی شود.
چاقی می تواند از طریق مسیرهای مختلف منجر به اضطراب شود. به عنوان مثال، افراد چاق تبعیض وزنی را در هر دو زندگی عمومی و خصوصی خود تجربه می کنند. علاوه بر این، اثر منفی چاقی بر سلامت فرد و کیفیت زندگی نیز ممکن است پر تنش باشد. افراد چاق دارای حمایت اجتماعی کم تری نسبت به افراد با وزن طبیعی می باشند. علاوه بر این، چاقی پیش بینی کننده قوی برای تعدادی از بیماری های مزمن می باشد. علائم نامطلوب و اختلالات عملکردی مرتبط با چاقی و بیماریهای مزمن مرتبط با چاقی می تواند خطر ابتلا به اضطراب را افزایش دهد (مانند بیماری آسم که ممکن است این بیماری منجر به عدم فعالیت بدنی و در نتیجه اضافه وزن شود). این افراد معمولا در رژیم های لاغری شکست می خورند. رژیم های غذایی کم کالری و عدم فعالیت فیزیکی می تواند به توسعه و باقی ماندن اختلالات اضطرابی کمک کند.
با این حال هنوز شواهد کافی برای ارتباط بین چاقی و اضطراب موجود نمی باشد. برخی مطالعات ارتباط بین این دو را شناسایی کرده اند در حالی که دیگر مطالعات به رابطه معنی داری نرسیده اند. ارتباط چاقی و اضطراب ممکن است در میان گروه های مختلف از جمعیت با ویژگی های مختلف اجتماعی، رفتاری و بیولوژیکی متفاوت باشد. به عنوان مثال، به دلیل تبعیض های اجتماعی بیشتری که متوجه زنان چاق می باشد، ممکن است چاقی با اضطراب در زنان نسبت به مردان شیوع بیش تری داشته باشد.
در یک مطالعه مرور نظام مند که بر روی بزرگسالان انجام شد، نشان داد که بین چاقی و اضطراب رابطه مثبت معنی داری وجود دارد. در این میان درجه چاقی و نیز نوع اضطراب می تواند بر روی این ارتباط اثر بگذارد. شواهد نشان می دهد که ارتباط قوی تر بین چاقی درجه 2 (BMI>35) و اختلالات اضطرابی در مقایسه با چاقی درجه 1 ( BMI بین 30 تا 35) وجود دارد.
